Hayatın hep bir eşiği var. Fazla yürürsen kaybolduğun, eksik adımladığın da ise yok hükmünde kaldığın bir sınırı. Kimi zaman göremediğin, farkında olup da umursamadığın çizgileri var. Hayatın sınırı, insanın fıtratında saklı… Kendine duyduğun kıymeti başkalarına gösterdiğin gün o eşik çizgisine olan korkun biraz daha ötelenecek. Önceliklerin eğer kapının farkındaysan değişebilecek... Değişim, insanın yeri değişen sandalyeden bile korkması. Değişim, ya beğenmezlerse endişesi. Değişimin varlığı bile bir eşik meselesi…
O çizgi göz perdelerine inen korku yerine beyazlar içinde bir tebessüm olduğunda, kapı açılmış, yolculuk başlamış, takvimler ilk günü gösteriyor olacak. Peki ya o kapı aydınlığa çıkmıyorsa? O vakit hangi kapılar ardına saklanacağız..?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder