AFFET YA RAB
Yok
Ve olacak gibi değil.
Kimsesiz kaldığımız zaman anlayacağız
Ruhu öksüz kalmışları.
Ayağı bir adım dışarıda kaldığı için değil
Yorganı olmadığı için üşüyenleri
Mide de yer kalmadığından değil de
Yokluktan yemek yiyemediklerini
Belki bir zaman
Ama çok geç
Belki kimsemiz kalmadığında…
Yok
bardağın dibinde kalan şeker taneleri gibiyiz
birbirine yapışık gibi
ama bir halta yaramayan
posasıyla çöplüğü boylayan
bir bulaşık süngeri el uzatır anca bize…
Yok
didinsek de
kalkmayı beceremiyoruz koltuğumuzdan.
bize verileni dillendirip
sahip çıkamıyoruz yaradılışımıza.
sürünüyor yerde ahlak
can çekişiyor haya
nefsle aynı safta nefes.
bizi biz olamadığımız için
af et ya rab
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder