YAŞAMAK MI OKUMAK MI ?

Yeni bir beklentiye girmek ne ise, kitabı arzulamak da odur. Öğrenmenin ve başka bir hayatı yaşamanın hayali gibidir çünkü okumak. Kendini, şahsına ait düşüncelerden arındırıp dinleyebilmektir. Açık olmaktır ilme, bilime. Çay çorba içerken aklının kalmasıdır son okuduğun sayfada. Uzun lafın kısası okumak lazım. Nabız atışını nasıl önemsiyorsak, bir kitabı da o denli sevmelidir insan.

KİMSEN VAR MI ?

Seninde geceleri için kıyılıyor mu ?
hani aç değilsindir de atıştırmak gelir.
bence sebebi mutlu  olamamak,
seni oyalayan mutluluklarının olmaması.
dudak payı ayrılmış bir fincan kahve sunan
kimsenin olmayışı..

             

KAYBEDEN

Yıllarını ayıracaksın ona, sonra yolunda gitmeyecek bir şeyler,
giden o olacak yani.
sende yaptın mı böyle, sevgi için değişimler yaşayıp aldandın mı?
kaç ay hapsoldun acaba onun dünyasına?
neyse
sen yine de hayıflanma, biz kaybeden olmadık ki...
                   

SEN UYURKEN

Duygusal bir şarkının son satırlarında arıyorum seni
sessiz bir mevsimin saklı güneşinde
en ücra yerinde kalbimin
bütün duyuların sana yönelip beklediği bir yalnızlıktayım
kapıdan bakılan gidişlerin dönme umudu kısmında can çekişiyor nefesim
sen sadece uyuyorsun.
sen uyurken şehir yalnızlaşıyor
kuşlar kapıyor bütün ağaçları
toprağa sığınan yapraklar çürüyor
is kokusuna isyan ediyor insanlar yaşadığını şükretmeden
sen uyurken hayat devam ediyor bense takılı kalıyorum
olduğum yerde, bittiğim yerde
sen uyurken üşüyorum tam ciğer yerimden
sen uyurken midem kaldıramıyor ayrılığa rağmen öpüşen dudakları
sen uyurken hayat bitiyor
bende olduğum yerde..

YENİDEN AŞK KAL

Seni ölümün kıyısına ramak kala,
pişmanlığımda
bir adım geç kalışımda
utandığım saatlerde
sana geç gelişimde
yüzüne gülmediğimde
avuçlarım kuruyken
ve çaresiz
ve sensiz
ve yapayalnız oluşlarımda.
seni tükenen umutların yeşil kalan tarafında,
ilk günlerin tohumunda
ilk gülüşünde
son kez kızdığında
ufak bir veda da
ansız bir geri dönüşte
seni yeşermiş bir hayalin karamsarlığında,
sevdanın kara mevsiminde
baharın tam ortasında
ölümün kapıyı çaldığı anda
ılık bir rüzgarın yanağıma yapışan terinde.
seni, pişmanlık öykümde galip çıkan taraf olduğunda bekliyorum
kalbin aklı yenmesi umuduyla, yeniden aşk kal..

ŞİİRİN NOTASIYIZ

Yanlış insanlar yüzünden,

düzensiz bir hayatın kesik çizgilerini tamamlamak zorunda bırakıldık..

yapayalnız bir tutkunun esaretiyiz çünkü biz.

karmaşık bir şiirin son notasıyız..

                         

SEN VE KADER

Bazen
kader mi yoksa karşılaştığımız için mi sorusuyla savaşıyorum
gözlerinin aitliğim olması
bedenimin bir parçası olması için bir tesadüften daha fazlası gerekmez mi?
milyonlarca insana bakarken değil de neden sana bakarken?
neden senin kokun?
bütün mesele aitliği olmayı hissetmek mi yoksa kaderden de mi kabullenişimiz.
kader! bir suya muhtaçlık
inanmışlık
kader!
bir yakarış yumağı.
sen ve kader!
aynı alında buluşmuş iki çizgi.

KARARSIZ İNSAN

Kararsız insanın gözlerinden yaş akmaz.

üzülmek ile acıyı karıştırır birbirine,

hani heycanı aşk zannedenler gibi...
             Bünyamin Kayalı

DAHA ÇOK YAŞAMAK

Her şey daha çok yaşamak için var
daha çok yalnızlaşmak adına.
daha çok ihanet görmek,
akıllanmayıp doğruya gitmemek için var her şey..

yaşamın gerçeğini, belkide nedenini sorgulamadığımız için göremiyoruz.
haydi! daha çok yaşayıp, daha fazla yanlışa uyuyalım bu gece...
        

SÖZLERİN İHANETİ

Benliğime misafir olmuş gözlerin
adın yuva kurmuş gitmemek pahasına.
şikayet ettiğim sen değilsin
kocaman bir parçalanmanın eşiğindeyim.
beynimin ve kalbimin yüzyıllık savaşında kayboluyorum
işe yaramıyor eski tarihe tanık olmuş kitaplar
parçalar birleşmek yerine eksiliyor hayatımdan
cam kırıkları bile değil
kime ait olduğunu bilmemek acıtıyor ellerimi.
ellerim kalem oldukça da
ihanete uğruyor sözlerim.
           Bünyamin Kayalı

ŞİİRİM OL

Paylaşmak kısa zamanlı değil
şiir boyu olsun.
geceler sürükledikçe kıyıma vursun sözlerin...
                  

BİR KIZIN İSTEĞİ

Bir babanın kızına olan sevgisini,
hiç bir erkek ona verebilir mi?
belki de o yüzden erkeğinin babasına benzemesini istiyordur bir kız.
haklı mı peki?        
sonuna kadar hemde.
 

AŞK KOYMALIYDI ADINI

Aşk koymalıydı adını.

bilinmeze,gerçeğe duyguya yalana,hayata,yokluğa

sunulmuş nefese,ayrılığa...

anlamını taşıyamamış her şeyin

aşk koymalıydı adını...

belki o zaman sevmek olurdu sevmek

o zaman kokusu alınırdı canı alınmış bir gülün

taşanıyla avunmaktansa belki anlaşılırdı kıymeti
kafese dar gelen ömrün...

aşk koymalıydı adını her yeni doğan çocuğun

ve anlamı sorulduğunda,yasak denmeliydi

yasaktı

dokunmak,koklamak,hissetmek yaşamak...

         

ŞİİR GİBİ

Üzülme, ağlama
ne kadar da düşüncesizce kurulmuş kelime yığınları
yan yana masum dururken
içler acısı durumda kullanılmak istemez hiç bir harf.
oysa biz tüketiyoruz her güzelliği,
şiir gibi.
önceden yaşamak ve yaşlanmayı anlatmak vardı 
dizinin dibindeki küçük avuçlara
şimdiyse yabancı ellere muhtaç kalıyor insanoğlu
hatta kimsesiz kalıyoruz onca kalabalığın içinde.
tıpkı, şiirler gibi.
           

UNUTMA

Bize öğretilmeyen gerçeklerle savaşıyoruz.
yolu gösterilmemiş, hatta bileni dahi zor bulunan gerçeklerle.
hayal dünyasını yaşadığımız kainattan daha çok hatırlıyoruz.
bütün duyguları oraya sığdırıyor, içimiz acıyor, seviniyoruz kimi zaman somut olmayan gülüşlere...
ve aldanıyoruz içimizdeki hayal gücüne.

unutma ki, yıllar geçer; bütün hayallerin hayal kırıklığı olur...
                       

UMUT DÜNYASI

İnsan hayatı kemirilmekle geçer.
arkadaşların yıpratır, sevdiğin yer bitirir kalan bütün gücünü...

bazen vazgeçmeyi istersin bütün bağımlılığına rağmen.
ama ha deyince gidemiyor insan.
ya olursa, ya  aydınlanırsa bütün karanlığımız diye umut dünyasına yanaşır hayallerin.
hiç de öyle olmadı senin hayatında da biliyorum.

eksik bırakmak istemedin, ama yarım bırakılan oldun...

                                

ARKADAŞ

Bizi kıstıran kırışık duyguları var hayatın. ütüsü bozulmuş kişiliklere bürünmüş herkes, duası eksik bırakılan mezarlıklar geçidi oldu şehir. oysa bir olma duygusu değil miydi her acıyı hafifleten?
buruk bir sesin içten, üzülme deyişi değil miydi geçici bir tebessüme imkan kılan. yalnızlaşıp yok oluşa dur diyenlerimiz vardı eskiden. cam kırıkları içinde sağlam kalmış adamlığıyla, bütün heybetiyle.
kıymet bil insanoğlu! bugün edinemediğin her zafer, bir isyan olarak baş gösterir ileride. dostluğunu bugün seç ki, sonradan yarım kalmayasın..

unutma, el ele tutuşamamanın acısını, kol kola yürüyen arkadaşlıklar hafifletir…

                                       

DÜNYA MALI 

Hoş bir seda
güzel bir manzarada
gitmeyecekmiş gibi bakılıp
terk edildiniz mi hiç?

giden her şey insan değildir.
yeşili gitti şehirlerin
içi boşaldı kafalar boşaldıkça
kişi başına düşen kaldırım taşı sayısı azaldı.
bedeni park edecek ağaç bulamıyoruz.
nefesin tadı da kaçtı
öyle bir zulüm oldu ki yaşamak
neredeyse bırakacağız bu hayatı.
tabi
dünya malından vazgeçebilirsek...

            

GÖZE ALMAK

Ötesinde kalma hayatın, bir adım önünde ol.
ötelenen düşünce olursan
sonra sıra bir türlü sana gelmez.
olmasa da olur kısmında bulursun bir gün kendini...
böyle olma.
bir insanın hayatında yer alamayacaksan,
ihtimali olmayı göze alma. 

YANLIZCA SEN

Milyonlarca insana bakarken değil de neden sana bakarken?
neden senin kokun?
bütün mesele aitliği olmayı hissetmek mi
yoksa kaderden de mi kabullenişimiz?
kader!
bir suya muhtaçlık
inanmışlık
kader!
bir yakarış yumağı
sen ve kader!
aynı alında buluşmuş iki çizgi.
      

SEN MİSİN ?

Sağı solu belli değil sokakların
köşe başlarını dağınık çöp yığınlarının işgal ettiği
kedilerin artıklarla mücadelesiyle dolu.
bir adam evinden çıkıyor, önce yamalı kaldırım taşlarında pisletiyor
son model ayakkabısını.
iki selam esnafa hafif bir tebessüm sayesinde.
tokalaşmak ?
vakit mi var ki hal hatır sormaya hayatın köleliğini yapmak varken.
sonra dünya barışı eksilir çok satılamazsa
pazarlanamazsa insanlık!
otobüsüne yetişecekken her zamanki mağazalara ilişiyor gözü
karnı aç bir köpeğin sızlanışını göremediği halde.
top oynamak için birkaç metre kare toprağa sahip olamayan
gençleri görmek yerine.
bakıyor ama boş bakıyor
vitrinlerde cansız mankenler değil
yolunan insan zihinleri sergileniyor.
farkında mı acaba?
o yüzdendir belki de gördüklerini kendisine yakıştırıyor oluşu…
peki ya kim bu adam?
yoksa sen mi?

               

ÖĞRET

Sevmeyi öğret bana,
uykusuzluğa dayanabilmeyi.
gitmesini öğretirken nasıl dönülebileceğini de…
düşünmeyi, düşüncesizliklerimle karıştırmamayı öğretsen diyorum.
çok şey mi kaybedersin?

                 

ARAYIŞ

Bazı geceler var ki
kendinden şüphe ettirir insana.
anlam vermeye çalışırken bulursun
her şeye neden güldüğünü.
gülmek, yakışıyor bizim olmayan dudaklara
amma, gerekiyor mu acaba gülmek.
yoksa doğru olan üzülmek mi?

Tatlı bir uyku için geceye emanet oluyoruz.
peki, ölme korkusundan mı
gönlü kitli tutuşumuz?
ne olur yani bir şeylerin yolunu arasak
bilmeden çıkmasak akıl ile yola.
ama olmaz ki, sonra ne derler, değil mi?

YAŞADIKLARINA SAYGIN VARDIR

Seni kara bir bitiş olarak yad etmeyi konduramıyorum.
sığmıyorsun nefret duyuma, kin duygusuna.
adını kötü anmak gelmiyor içimden,
bir babanın evladına beddua edemeyişi gibi…

soluyorum sensizliğini ve sessizliğini şu kainatın.
melekler en zor sorudan başlıyor, kızarıyor yüzüm
aklımı en çok sevmekle meşgul ettim diyemiyorum.
sana pişmanlık hecemde yer yok.
git-gellerimin arasında aklımda beliren gülücüklerine kanıyorum hala..
ilk gün ki gibi masum musun?

yine aldanır bütün dünya sen gülünce.
kelime oyunlarına gerek yok, üzeri çizile çizile yer kalmadı sana.
şimdi mevsimlik bir meyve bahçesinin
çürüyen mağbediyim, kanayan yer içim.
dökülemeyen gözyaşlarına bütün isyanımın sebebi…

oysa, adını hala tebessümlerle dolu sohbetlere saklıyorum…                        

                                  

HAKKINI VER

Kavuştum
beklemeyi o öğretti bana
demek ki yıllar geçmesi gerekiyormuş pişman olmak için.
harf harf, hece hece iliklerime kadar öğrenmek için.
geceleri bekliyordum en çok
tam oyalanma saatlerinde
tam bedenim ayıklığından ayrılmak üzereyken.
kavuştum
varlığına saygı duymaya
onu yaşamaya
layığıyla anlatmaya
koklamaya
dokunmaya…
aşık bir adamın cümlelerine benziyor sözlerim
aşka ermek için çok göz yormak gerek.
soru sorulduğunda, bilmek gerek.
çok bilsen de az konuşmak gerek.
öğrenmek gerek onunla sabretmeyi
ilgilenmeyi, karanlıkta duvara asılı bırakmamak gerektiğini
paylaşmayı, üzerine bir çocuk gibi titremeyi.
unuttuğun zamanlarda
özlemeyi
af dilemeyi…
yani bir kitabı
haddiyle okumalı…
geç de olsa
bir yerden başlamalı.
                      

Şiiri Anlamak

sevgisiz olmak nedir biliyorum.kimsenin şiirlerini anlamaması var ya tam böyle bir şeygece boyunca emek verdiğin duyularının iki dakika içinde anlamsız kelimesiyle yetinmesi gibi bir şeyanlaşılmadığını bildiğin halde aynı aşkla yazıyor olmak.kime ? aşksızlık için mi ?sevgisizlik tam da böyle bir şeyboğazına şiirler takılınca yutkunamamak gibi..o an gözlerin gelir aklımaaynalarda bulamadığım kırışıkları avuçlarında saydırıyor ömür.yok olunca ellerinyüzümdeki çizgiler çoğaldı.yaşlanmadım henüzsadece, sevgisizlikten yaş aldım bugün..

                                    Bünyamin Kayalı