EKSİĞİZ
Bugünlerde yorgunum. Ne dünya meşgalesinden, ne kendi halimden, ne hantallıktan, ne günün yarısında uyumaktan… Bugün, varlık sebebini terk etmiş insan yığını olmanın acısını yaşıyorum. Öylesine tırnak ucu mesafesinde meselelerle meşgulüz ki, ölümü konuşmaktan korkuyor, gözleri açmaktan endişe duyuyor, kulağımızı çığlıklar hırpalar diye sessiz kalıyoruz. Kelimeler içimizde çürüdükçe kartlaşmış bir kalbe erişiyoruz. Ufak bir yavrunun ağlayışından bile merhametlenemiyoruz. Eksiğiz… Ve büyüdükçe eksiliyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder